مجازی سازی سرور چیست ؟

یک سرور مجازی یک “نمونه” مجازی روی یک سرور فیزیکی اختصاصی است. این یک فضای جدا شده با سیستم عامل، سیاست‌ها، برنامه‌ها و خدمات خاص خود است. اگرچه به طور مستقل عمل می‌کند، اما روی یک سرور واحد با تعدادی از ماشین‌های مجازی دیگر قرار دارد و نرم‌افزار و منابع سخت‌افزاری را با آن ماشین‌های دیگر از طریق استفاده از یک هایپروایزر به اشتراک می‌گذارد. هر سرور مجازی به عنوان مهمان سرور فیزیکی اصلی در نظر گرفته می‌شود که میزبان است.

مجازی‌سازی کامل (Full virtualization) رایج‌ترین شکل مجازی‌سازی سرور، مجازی‌سازی کامل است که در آن یک هایپروایزر مشخص مستقیماً با یک سرور فیزیکی کار می‌کند تا منابع آن را نظارت و انتزاع کند و سپس این منابع را به ماشین‌های مجازی مرتبط خود توزیع می‌کند. مجازی‌سازی کامل هر یک از این VMها را از بقیه جدا نگه می‌دارد و هر VM سیستم عامل خود را اجرا می‌کند.

مجازی‌سازی نیمه‌کامل (Para-virtualization) مجازی‌سازی نیمه‌کامل شکل دیگری از مجازی‌سازی سرور است و از نظر اجزای تشکیل‌دهنده شبیه به مجازی‌سازی کامل است. تفاوت اصلی بین این دو این است که هر VM از وجود VMهای دیگر و تعداد منابعی که سیستم‌عامل‌های آن‌ها استفاده می‌کنند آگاه است، به این معنی که آن‌ها می‌توانند با هم کارآمدتر عمل کنند.

در مجازی‌سازی سطح سیستم عامل، مجازی‌سازی در داخل سیستم عامل سرور فیزیکی رخ می‌دهد و نه از طریق یک هایپروایزر. به همین دلیل، VMها باید همان سیستم عامل سرور فیزیکی را اجرا کنند، اگرچه آن‌ها هنوز هم به صورت جداگانه از یکدیگر عمل می‌کنند.

• هزینه‌های سربار: به دلیل لایه هایپروایزر، بارهای کاری مجازی ممکن است نسبت به سخت‌افزار واقعی عملکرد ضعیف‌تری داشته باشند. هایپروایزرهای مدرن کارآمد هستند، اما برنامه‌های کاربردی با نیازهای بالای CPU یا ورودی/خروجی می‌توانند تحت تأثیر قرار گیرند.
• رقابت منابع: ماشین‌های مجازی CPU، حافظه، ذخیره‌سازی و پهنای باند شبکه را به اشتراک می‌گذارند. رقابت منابع کنترل نشده بین VMها ممکن است عملکرد را کاهش دهد یا رفتار غیرمنتظره ایجاد کند. برای جلوگیری از درگیری، مدیران باید منابع را به دقت تقسیم و مدیریت کنند.
• نقطه شکست واحد: با وجود مزایای انعطاف‌پذیری و بازیابی در برابر بلایا، مجازی‌سازی یک نقطه شکست واحد ایجاد می‌کند: هایپروایزر. خرابی هایپروایزر می‌تواند بر تمام ماشین‌های مجازی روی آن میزبان تأثیر بگذارد. قابلیت دسترسی بالا و افزونگی می‌تواند این خطر را کاهش دهد، اما بارهای کاری بحرانی باید در نظر گرفته شوند.
• پیچیدگی: مدیریت سیستم‌های مجازی با افزایش تعداد ماشین‌های مجازی و میزبانان دشوارتر می‌شود. مدیران باید فناوری‌های مجازی‌سازی و نحوه نظارت، استقرار و عیب‌یابی زیرساخت مجازی را درک کنند. وابستگی‌های بین ماشین‌های مجازی و نگرانی‌های سازگاری ممکن است پیچیدگی را افزایش دهند.
• مجوزها: نرم‌افزار مجازی‌سازی و ابزارهای مدیریت می‌توانند هزینه‌های مجوز بیشتری داشته باشند، اما می‌توانند هزینه‌های سخت‌افزار و سیستم عامل را کاهش دهند. هزینه‌های مجوز نرم‌افزار می‌تواند در تنظیمات مجازی بر اساس تعداد CPUهای مجازی یا ماشین‌های مجازی افزایش یابد.
• خطرات امنیتی: آسیب‌پذیری‌های لایه هایپروایزر و تهدیدات جداسازی ماشین‌های مجازی نگرانی‌های امنیتی جدیدی با مجازی‌سازی هستند. هک شدن هایپروایزر می‌تواند دسترسی ناخواسته به بسیاری از ماشین‌های مجازی را فراهم کند. مدیران باید از تقسیم‌بندی شبکه، رمزگذاری و وصله‌گذاری برای کاهش این خطرات استفاده کنند.
• چالش‌های تنظیم عملکرد: برنامه‌های کاربردی حساس به تأخیر و بارهای کاری با نیازهای خاص ممکن است تنظیم عملکرد مجازی‌سازی را دشوار کنند. برای بهینه‌سازی عملکرد، مدیران باید تنظیمات ماشین مجازی، تخصیص منابع یا قابلیت‌های پیشرفته مانند پین کردن CPU و لایه بندی ذخیره‌سازی را تغییر دهند.
• قفل شدن با فروشنده (Vendor lock-in): پذیرش یک پلتفرم مجازی‌سازی واحد می‌تواند مهاجرت به گزینه‌های دیگر را دشوار کند. شرکت‌ها باید اثرات بلندمدت استراتژی مجازی‌سازی خود را ارزیابی کرده و قابلیت همکاری و قابلیت انتقال را در نظر بگیرند.

HPE طیف وسیعی از راه‌حل‌های مجازی‌سازی سرور و ذخیره‌سازی را ارائه می‌دهد. همکاری با HPE برای مجازی‌سازی سرور به معنای استقرار سریع، عملکرد در مقیاس بزرگ، استفاده کارآمد از منابع سرور و ذخیره‌سازی و همچنین توانایی ارائه قابلیت دسترسی بالا است. هنگامی که مجازی‌سازی سرور HPE را با یک پلتفرم ذخیره‌سازی HPE ترکیب می‌کنید، می‌توانید چابکی، قابلیت اطمینان و مقیاس‌پذیری برنامه‌های کاربردی حیاتی خود را افزایش دهید.